Έχουν γραφτεί μνείες για το γένος μας. Ποιήματα, θεατρικά έργα, βιβλία, διατριβές, επιστημονικές μελέτες και όλα από εμάς. Διότι αν μπορούσε να εκφραστεί ο υπόλοιπος πλανήτης μάλλον δεν θα υπήρχαμε ούτε εμείς ούτε τα έργα μας.
Πολλές φόρες γελάω με το ποσό ηλίθιοι ήμαστε (βλέπεις χρησιμοποιώ παρατατικό να ξέρουμε που βρισκόμαστε) Θα με ρωτήσεις, μα καλά δεν θυμώνεις; Όχι, έχω περάσει αυτό το στάδιο. Όταν θυμώνεις με την βλακεία καταλήγεις να κανείς μεγαλύτερη. Ας αρχίσουμε με το πώς φτάσαμε έως εδώ.
Ο άνθρωπος μοιάζει να είναι ένα ανήμπορο ον αν τον συγκρίνεις με τον πάνθηρα ή τον δεινόσαυρο. Όμως μεταξύ μας γνωρίζουμε ότι αυτό ως υπόθεση ουδεμία αλήθεια εμπερικλείει. Άλλωστε το πρώτο εξαφανίστηκε και το δεύτερο είναι υπό εξαφάνιση ενώ όλοι κάνουμε τους ανήξερους. Όμως η αλήθεια είναι ότι αν τον δεις μέσα σε ένα δάσος ανάμεσα στα υπόλοιπα θηρία του δίνεις δε του δίνεις μια μέρα ζωής. Μην ακούτε ότι και καλά ήμασταν πίθηκοι αρά πιο άγριοι από σήμερα και κάπως έτσι επιβιώσαμε. Πρώτον ποιος σου είπε ότι αν βάλω έναν ουρακοτάγκο διπλά σε έναν πάνθηρα θα κερδίσει ο ουρακοτάγκος. Δεύτερον οι σύγχρονες μελέτες γενετικής έχουν καταρρίψει εντελώς το θεώρημα του Δαρβίνου. Τρίτον έχουν βρεθεί αρχάνθρωποι και η ανάπτυξη του εγκέφαλου τους δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο νομίζεις (όπερ πάντα ήμασταν αυτό το τρομακτικό πλάσμα που γνωρίζεις ως άνθρωπο)
Είναι ζώο αγέλης ο άνθρωπος. Ξέρω κάποιοι θα πείτε να μη προσβάλουμε τα ζώα αλλά τι να κάνουμε εκεί ανήκουμε και εμείς. Σαν ζώο αγέλης δεν του αρέσει να είναι μονός του. Μην ακούτε και καλά θεωρίες για ανθρώπους που τους αρέσει να είναι μονοί τους και άλλες τέτοιες ψευτιές. Τους αρέσει να είναι μονοί τους στο σπίτι τους αλλά φροντίζουν σε αρκετά κοντινή απόσταση να υπάρχει κάποιος άνθρωπος ή αυτό που λεμέ μεταξύ μας πολιτισμός. Ξέρω, ξέρω υπάρχουν και οι θεόμουρλοι που ζουν μονοί στα ψηλά βουνά. Όμως έκτος από το ότι είναι εξαίρεση στον κανόνα όλοι θα συμφωνήσουμε ότι δεν είναι και πολύ καλά στα μυαλά τους. Θα συνεχίσω με την αγέλη. Ο άνθρωπος στην αγέλη του έχει διαβαθμίσεις αλλά μπορεί να ξεπεράσει τα χιλιάδες ακόμη και εκατομμύρια άτομα. Η πρώτη αγέλη είναι η οικογένεια του. Έπειτα το σοι του. Μετά το χωριό ή η πόλη του και τέλος το κράτος του. Όπως κάθε ζώο αγέλης θέλει να έχει τον έλεγχο όλης της περιοχής του. Κάπου εκεί στην ανάπτυξη του μεγέθους αρχίζουμε να στραβώνουμε και με τις μύγες. Γιατί να πετάξει αυτή εδώ που ζω εγώ σου λέει ο άλλος και δωστου να ψεκάζει με το τεζα. Να μην έχεζες ασύστολα να μην υπήρχε ρε φίλε! Πρέπει να μου γεμίσεις τα πνεύμονα δηλητήρια με σκοπό να την σκοτώσεις; Άσε την θα τα φάει και θα πεθάνει, ένα μηνά ζει.
Επίσης του ανθρώπου του αρέσει να διαμορφώνει το περιβάλλον του. Δεν του αρέσουν τα σκληρά πατώματα και οι υγρασία. Όχι ότι αρέσουν στα υπόλοιπα ζώα και αυτό φαίνεται με το που δώσεις αέρα στα κατοικίδια σου. Όμως ο άνθρωπος απεχθάνεται τόσο τα κακόβολα μέρη που έπρεπε να κατασκευάσει κάτι πιο άνετο. Άρχισε λοιπόν να κατασκευάζει σαν ένας άλλος κάστορας το σπίτι του. Στην αρχή δειλά μέσα σε σπηλιές. Έπειτα, αφού σκότωσε ότι επικίνδυνο υπήρχε τριγύρω, έφτιαξε χωρία, κάποια στιγμή πυραμίδες και αρχαίες Ελληνικές πόλεις. Όλα καλά μέχρι ένα σημείο! Φύση και άνθρωπος πήγαιναν χέρι χέρι. Όμως ο άνθρωπος βαριέται και του αρέσει ο πειραματισμός. Κάποια στιγμή θεώρησε ότι ο θεός και οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν ιδέα περί αισθητικής και έτσι άρχισε να φτιάχνει τα δικά του έργα. Μην αρχίσετε αυτά τα ανθελληνικά πάλι σχετικά με το ότι αγιάζω τα γένια μας, δεν φταίω εγώ. Όλοι οι καλλιτέχνες που σέβονται τον εαυτό τους τιμούν την αρχαία ελληνική αισθητική άλλωστε δεν ευλόγησα την σύγχρονη. Κάπως έτσι κατέληξε η αρχιτεκτονική να μας βγάζει το μάτι, να μας κρύβει τον ουρανό και να εξαφανίζει κάθε έμβιο ον γύρω μας.
Μιας που μίλησα για αρχαία Ελλάδα μη ξεχάσω να αναφέρω, με ποιο κατασκεύασμα φτάσαμε ως εδώ, δηλαδή την ναυσιπλοΐα. Οι Αρχαίοι ημών προγονοί που κατά τα αλλά τιμούσαν ιδιαιτέρως κάθε φυσική δύναμη, είχαν μια μανία να κόβουν δέντρα και να φτιάχνουν πλοία ώστε να το παίρνουν γιαλό, και όχι μονό, για άλλη γη και άλλα μέρη. Δεν μπορώ να πω ότι δεν τους καταλαβαίνω. Σκέψου να έχεις Ελληνίδα μανά 5.000 χρονιά πριν. Εδώ τώρα με κινητά, Skype και Gps δεν μπορούμε να τις ξεκολλήσουμε φαντάσου τότε. Οπού φύγει και μάλιστα με πλοίο. Πόσα ναυτικά μίλια να σε ακολουθήσει; Δεν μπορεί κάποια στιγμή θα κουραστεί. Μιας που ήταν και του κρασιού κουβαλούσαν μπόλικο μαζί τους. Όταν τελείωνε λοιπόν το φαγητό το αντάλλασσαν με κρασί αρχίζοντας μια σχέσης φιλίας με άλλους λαούς και την συνήθεια του αλκοολισμού στον πλανήτη αλλά και το εμπόριο. Έτσι το εμπόριο άρχισε να αναπτύσσετε σε μια διεθνή αρένα. Όμως όλη αυτή την επανάσταση την πλήρωσαν τα δάση. Κάπως αρχίσαμε να διαμορφώνουμε το έδαφος και χάσαμε τα λιοντάρια από την Ελλάδα και όχι μονό.
Θα συνεχίσω την εξιστόρηση του πως φτάσαμε ως εδώ μιλώντας πάντα για την δίκη μας φυλή. Διότι δεν είμαι εγώ ο τύπος που θα κατηγορήσω τα ξένα σπίτια για να μη πέσει το δικό μου και με πλακώσει. Άλλωστε δεν έχει μείνει και τίποτα όρθιο. Όποτε εκ του ασφαλούς συνεχίζω. Τα είχαμε που λέτε μια χαρά οργανωμένα. Με τον Βασιλιά μας και εμείς, μια τον Μινωίτη, μια τον Μυκηναίο, από Ήπειρο έως Θράκη τον Μακεδόνα κλπ. Μα εδώ στα δικά μας τα μέρη δεν κάθεσαι και πολύ στην εξουσία. Είναι που πέφτει και πολύ χρήμα με την θέση και όλοι τσιμπάνε. Όμως δεν γίνετε να γίνουμε όλοι βασιλιάδες. Το θέμα λύθηκε από τον Κλεισθένη που σκέφτηκε κάτι πρωτοποριακό. Άλλωστε στους Έλληνες αρέσουν οι νεοτερισμοί. Δώσε στον Έλληνα καινούργιο και πάρε του την ψυχή. Κάποια στιγμή που λέτε σκέφτηκε ο Κλεισθένης την Δημοκρατία.
Η Δημοκρατία άρεσε σε όλους έκτος από τους αριστοκράτες αλλά μιας και δεν τους έβγαζε στην απ έξω την κατάπιαν ως ντεπόν. Η δημοκρατία άρεσε όμως και έκτος Αθηνών. Έτσι η Αθήνα κατά την περίοδο της Αθηναϊκής συμμαχίας έφερε το άστυ σε όλη σχεδόν την Ελλάδα. Το Κάθε Άστυ έπρεπε να δώσει ένα τάλαντο φόρο τιμής στην αθηναϊκή συμμαχία. Λέγω φόρο τιμής γιατί αυτός απεδείχθη ότι ήταν ο λόγος και η αιτία του φόρου. Οι τιμές με πλάγια αρχικά και δόλια στην συνέχεια μέσα αποδόθηκαν στην Θεά Αθήνα και φτιάχτηκε η ακρόπολη, οπού αν μη τι άλλο είναι ότι καλύτερο μας έχει απομείνει από τα τότε μεγαλεία. Αυτό το τάλαντο όμως έφερε τον ανταγωνισμό και γέννησε τον ιδιωτικό τομέα. Για την εξέλιξη του ιδιωτικού τομέα έχουν γραφτεί επίσης ποιήματα και μνείες. Παραθέτω ένα από αυτά.
Ο ανταγωνισμός και η ιδιωτικοποίηση πηρέ μπάλα ότι πατεί, σέρνετε ή πετάει στον πλανήτη και κάπως έτσι φτάσαμε να κρατάμε το βραβείο του πιο Ηλίθιου στον συμπάν. Διότι μεταξύ μας γνωρίζουμε ότι η γη μας αρέσει έτσι όπως ήταν και όχι έτσι όπως την κάναμε. Συν το ότι καταστρέφοντας τα πάντα δεν θα πάει μακριά η βαλίτσα μας.
Μιας που μεγάλη ευθύνη για το πώς φτάσαμε ως εδώ έχουν οι ιδέες και η δημιουργικότητα των προγονών μας … Μήπως, λέω μήπως να βάλουμε ένα χεράκι να κλείσουμε το κεφάλαιο; Παιδιά δεν θα κουραστούμε ιδιαίτερα … Την αρχή θα κάνουμε πάλι και θα το παραδώσουμε προς τα έξω να το αποτελειώσουν. Μονό που αυτή τη φόρα να κάνουμε σίγουρο το αποτέλεσμα. Μη το ξαναφήσουμε στο φλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου