Καταρχήν δεν ταιριάζουμε

Τι να σας πω...
τα νεύρα μου είναι τσατάλια!

Απορώ γιατί μας έβαλες θεέ μου μαζί, 

γυναίκες και άντρες.

Καταρχήν δεν ταιριάζουμε…..

Η μια θέλει καθαριότητα ο άλλος βρωμιά.

Η μια κάνει την καθαριότητα ο άλλος τα βρωμίζει.

Η μια θέλει φαγητό μαγειρεμένο ο άλλος από έξω.

Η μια θέλει συνεστιάσεις, επικοινωνία, χορό, τραγούδι και ο άλλος μια οθόνη και όλα είναι ο.κ.

Να μη μιλήσω για οργάνωση. 

Όπου υπάρχει άντρας είναι ένα χαλαρό  μπάχαλο το όποιο θεωρεί υπέρ οργανωμένο.  Όμως κάθε φορά που ψάχνει κάτι χρειάζεται να το επαναγοράσει ή να ανακαλύψει ότι χάθηκε κατά τη διάρκεια της οργάνωσης.

Όχι, όχι.  Δεν θα γράψω για αυτό γιατί το εγκεφαλικό τριγυρνά πλέον και στο ηλικιακό μου μέγεθος.

Όχι θα το ρίξω στα γενικά και αφιερωμένα.

Πριν την βρει την λεγάμενη ο κύριος είναι έξω στο σεργιάνι. 

Γέλια από εδώ, πόζες από εκεί, η καρδιά του πάρτι.

Το τι ενδιαφέρον συζητήσεις  κάνει δεν λέγεται.   

Άμα και την καπαρώσει τέλος.  Δεν κουνά ρούπι.

Έλα ρε μωρό μου σου λέει, μια χαρά δεν ήμαστε και εδώ. 

Που να τρέχουμε τώρα.

 Άσε τον σπίτι βρε παιδί μου, να βγεις εσύ με τις φιλές σου να έχεις τις δραστηριότητες σου.  Αμ, δε!. 

Τότε αρχίσουν οι ερωτήσεις,  Που θα πας;  Γιατί θα πας;  Πόση ώρα θα κανείς; 

Οι γυναίκες πρέπει να μένουν σπίτια τους να φροντίζουν τους άντρες τους! 

Ε όχι!

Θα σου πω εγώ που πρέπει να είναι η γυναίκα.
Η γυναίκα πρέπει να είναι σε οικισμούς μόνο με γυναίκες. 

Να λούζεται σε χαμάμ, να κάνει τις χαλαουες και τις μάσκες προσωπου της.  Την αρωματοθεραπεια της.

Να μοιράζεται τις δουλείες και την φροντίδα των παιδιών, να  μαθαίνει χορούς και να συζητά για τα μυστικά του σώματος. Να φιλοσοφεί και να γραφεί ποίηση. 
Να ζει στον παράδεισο.

Τον άντρα θα τον βλέπει σε καταλλήλους οικισμούς που δεν θα ζει κάνεις αλλά θα είναι φτιαγμένοι για την συνάντηση  τους.  Όμως εκεί ο άντρας θα μπαίνει πλυμένος και σουλουπωμένος, έτοιμος να ποζάρει.

Το πώς θα ζει πριν και μετά δεν θα ενδιαφέρει κανέναν. 

Κανένας δεν θα επεμβαίνει στη ζωή του.

Όλοι θα είναι ξέγνοιαστοι και ευτυχισμένοι. 

Αλλά ποιος ενώνεται για να το κάνει. 

Εμείς οι γυναίκες με τίποτα.  Ζηλιάρες, θυμωσιάρες, πεισματάρες και εγωίστριες. Η μπηχτή θα πηγαίνει σύννεφο και το ξεμάλλιασμα αέρας. 

Οι άντρες να ζουν όλοι μαζί και χωρίς την μάνα τους ή έστω ένα υποκατάστατο;  

Τους είδαμε στο στρατό.  Μας έπρηξαν στην γκρίνια. 

Σιγά πουλάκι μου δεν σε στείλαμε και στον πόλεμο. 

Με εν δύναμη φίλους σου σε στείλαμε, για κάμπινγκ στη φύση.  

Το τι γκρίνια έχω ακούσει για τον στρατό δεν λέγεται, ούτε η μάνα μου, όταν έμπαινα με λάσπες στο σπίτι, δεν γκρίνιαζε έτσι. 

Έχε χάρη την προστασία μου από τον θεσμό και τον οχτρό που πάντα κάπου φυλά τριγύρω.
Γιατί στην Ελλάδα ζούμε μη ξεχνιόμαστε.  

Όλοι την θέλησαν λίγοι την αγάπησαν. 

Αλλά εδώ που τα λέμε σε τι χωρά να τα κάνεις αυτά. 

Στην Ελλάδα δεν γίνεται.

Μη κοιτάς εσύ που έπιασες το λεκανοπέδιο 
Η υπόλοιπη Ελλάδα τον χρειάζεται τον άντρα στο σπίτι.  
Είναι αρκετά σκληρός να δεχτεί τα παγωμένα πόδια σου το βράδυ.  Καμιά φορά σκέφτομαι μήπως οι άντρες έχουν σύστημα αυτόνομης θέρμανσης .

Έχει μια βάση αν το σκεφτείς,  από έξω δείχνουν σκληροί και άτρωτοι και από μέσα είναι σαν την σοκολάτα στο σουφλέ.

Αυτό είναι θα κάνω ένα σουφλέ σοκολάτα να μου φύγουν τα νεύρα να γλυκάνω και το έτερον  ήμισυ από την σημερινή ξινίλα. 

Δεν φταίω εγώ, Άρης μπήκε στο ζώδιο μου.

 364 και 1